Ja maar dat kan echt niet

Heus wel, zal jij zien

Zo ging het gesprek. Er was te veel. Véél te veel. Maar nog steeds zitten er maar 24 uur in een dag en 7 dagen in een week. Alles moet. Alles. Er. Kan. Niks. Niet. Alles. Moet.

Of toch niet?

Als je midden in die chaos zit, voelt het alsof alles belangrijk is. Alsof het niet anders kán. Maar dat is niet waar. Het kan niet allemaal, en sterker nog: het hóeft niet allemaal. Want als je probeert alles te doen, verlies je focus. En wanneer je focus verliest, gaat het mis. Dingen lopen fout. Verkeerd. Kapot. Naar de haaien. In de vangrail. En daar heb je helemáál geen tijd voor.

Waar ik het over heb? Over balans.

Balans tussen wat we móeten (of denken dat we moeten, of denken dat anderen vinden dat we moeten) en wat werkelijk kán. De realiteit. Met geld begrijpen we die balans redelijk goed: wat je niet hebt, kun je niet uitgeven. Geld lenen kost geld. Te veel uitgeven maakt schuld.

Maar als het om onze energie en gezondheid gaat, vergeten we vaak dat we grenzen hebben. In onze wereld van ‘unlimited’—onbeperkt internet, onbeperkte belminuten, vanavond besteld morgen in huis—lijkt het alsof ook wij onbeperkt door kunnen gaan. Maar dat kunnen we niet.

Je lijf is geen ‘unlimited’.
Jij, je hoofd, je hart, je gezondheid—je werkt nog steeds met de grenzen van een oude Nokia 2310. Maximaal 128 tekens. Je moet dus kiezen. Wat typ je wel? En wat laat je weg?

Je klachten zijn je stopbord. Je rode licht. Je boete. Je gevangenisstraf. Ze zeggen: stop. Kijk naar wat écht belangrijk is. Maar dat vraagt om iets wat we lastig vinden: accepteren. Acceptatie van je grenzen. Accepteren dat je niet alles kunt. Dat je keuzes moet maken. En accepteren dat “nee” soms het beste antwoord is, hoe moeilijk dat ook voelt.

 

De kunst van kiezen
Keuzes maken gaat over prioriteit geven aan wat je wilt op de lange termijn. Want wat wil je écht? Geen klachten. Een lijf dat meewerkt. Een hoofd dat helder is. Slapen zonder piekeren. Gezondheid die vanzelfsprekend is. Maar dat vraagt om actie. Om iets doen én iets laten.

Begin klein. Maak een lijstje.

• Aan de ene kant: Belasting. Alles wat je moet, denkt te moeten, hebt beloofd, en wat anderen van je verwachten. Alles wat ‘hoort’. Maar ook wat onverwachts op je bord is gevallen.
• Aan de andere kant: Belastbaarheid. Wat je kunt, wat lukt, wat goed gaat. Realistisch. Kun je overal volmondig ja op zeggen? “Ja, dit kan ik.” “Ja, dit lukt me.” “Ja, dit wil ik.” Dan klopt het.

 

De balans herstellen
Als de belasting groter is dan je belastbaarheid, raak je uit balans. Dan ga je stuk. Dat is geen mening, dat is een natuurwet.

Soms betekent dit dat je rigoureus moet schrappen aan de belastingkant. Gewoon even alles op pauze zetten en focussen op herstel: je belastbaarheid vergroten. Andere keren moet je diep duiken in de belasting: wat móet er echt? Wat kan wachten? Wat hoeft helemaal niet?

Hier begint eerlijkheid. Met jezelf, en met anderen. Wat beloof je? Wat zeg je toe? En is het vermijden van een teleurstelling bij een ander echt belangrijker dan jezelf overeind houden?

 

Oprecht, eerlijk, en confronterend
Dit proces is niet leuk. Het kan voelen alsof het écht niet anders kan. Maar geloof me: het kan wél. En als je eenmaal begint, zul je zien dat er ruimte ontstaat. Op papier, in je hoofd, en uiteindelijk in je leven. Heus wel, zal jij zien.

 

“Alles moet. Alles. En tegelijkertijd lijkt het alsof er niets níet kan. Maar is dat echt zo? Stel jezelf de vraag: wat zou er gebeuren als je één ding loslaat?”

 

“De kunst is niet om nóg meer te doen, maar om bewust te kiezen wat je kunt schrappen. Dat klinkt simpel, en dat wordt het ook hoe vaker je het doet, hoe beter je erin wordt, maar dan moet je er wel mee gaan beginnen, vandaag.”